Είναι εύκολο βλέπεις να κρίνεις και να κατακρίνεις εκ του ασφαλούς όπως επίσης και να κατηγορείς την "κυβέρνηση" όταν είσαι αντιπολίτευση – είτε αυτή λέγεται Δημοτική Αρχή είτε κυβέρνηση ενός ολόκληρου Κράτους. Από την άλλη βέβαια είναι και εύκολο όταν "κυβερνάς" έναν τόπο – είτε Δήμο είτε χώρα – να κατηγορείς τους προηγούμενους ( το γνωστό πια "χάος παραλάβαμε) και να ρίχνεις το φταίξιμο στους προκατόχους σου δικαιολογώντας έτσι την ανικανότητα σου να διορθώσεις τα πράγματα, όπως ακριβώς γίνεται δηλαδή τα τελευταία διακόσια χρόνια σ' αυτόν τον έρημο τόπο, από τότε δηλαδή που απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμε στους κάθε λογής ξενόφερτους καλοθελητάδες που μας ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα.
"Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία" μα πιο πολύ θέλει το θάρρος να παραδεχτείς τα λάθη σου – και το λέω αυτό για όλους "κυβερνώντες", αντιπολιτευόμενους αλλά και απλούς πολίτες – και να προσπαθήσεις να μάθεις από αυτά, γιατί τόσα χρόνια δεν μπορεί να φταίει η τουρκοκρατία, ο εμφύλιος ή το "κακό το ριζικό μας". Δεν μπορεί πια και δεν πρέπει να φταίει !
Πόσο απλά καλύτερος ή καλύτερα απλός – όπως θέλετε ή σας βολεύει – θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας από εμάς αναλάμβανε τις ευθύνες του απέναντι στον εαυτό του, τα παιδιά, τους συνανθρώπους του και το Θεό – σ' όποιον Θεό κι αν πιστεύει ο καθένας μας, αν κάναμε όλοι αυτό που έπρεπε να κάνουμε από τον πιο "μικρό" μέχρι τον πιο "μεγάλο" γιατί όπως έλεγε κι ο Γκάντι: "OTI KAI NA KANEIΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ "
Αν αντί να παραπονιόμαστε συνεχώς για την καθαριότητα που δεν υπάρχει φροντίζαμε να μην πετάμε τα σκουπίδια μας όπου βρούμε, δίνοντας έτσι το καλό παράδειγμα στα παιδιά και τα εγγόνια μας από τη μια και προστατεύαμε οι ίδιοι την πόλη που αγαπάμε – ή λέμε πως την αγαπάμε – από την άλλη. [ "Ο μόνος τρόπος" είχε πει κάποτε ο Σεφέρης "για να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου είναι να αγαπήσεις τον τόπο που ζείς, τον τόπο σου".
Να αγαπήσουμε τον τόπο μας, όχι όμως όπως το εννοούν κάποιοι – δήθεν τάχα πατριώτες "ελληνάρες" που ανοίγουν τα κεφάλια των ξένων – αλλά προσπαθώντας να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά όλων όσοι ζουν και εργάζονται τίμια και προσφέρουν σε αυτή τη δύστυχη χώρα.
Και ίσως είναι πια καιρός να καταλάβουν κάποιοι πως η "δημιουργία" - με την ευρύτερη έννοια του όρου – δε φτιάχνεται με στείρα άρνηση αλλά με προτάσεις και πρωτοβουλίες ομαδικές ή ατομικές, με θέληση ακόμα και με διάθεση να θυσιάσουμε για λίγο τον εγωισμό μας για το καλό του συνόλου.
Παραπονιόμαστε τάχα μου για την ανύπαρκτη πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου μας αλλά ποιος από εμάς νοιάζεται πραγματικά για τον πολιτισμό; Αν γίνονταν πραγματικές πολιτιστικές κινήσεις ουσίας ποιοι από εμάς θα έσπευδαν να τις παρακολουθήσουν ή ακόμη και να συμμετέχουν ενεργά αφήνοντας για λίγο στην άκρη τον καφέ, το σκυλάδικο και την μπάλα;
Όπως βέβαια είναι και πολύ εύκολο για τον κάθε ανεύθυνο-υπεύθυνο υπουργό ή κυβερνητικό στέλεχος να ρίχνει το φταίξιμο για όλα τα "κακά" που μας κυνηγούν χρόνια τώρα - για τα έργα που γίνονται με καθυστέρηση, για τις μίζες και τις ρεμούλες, για τις ανύπαρκτες υποδομές σε παιδεία και υγεία - στην ανάγκη για εκσυγχρονισμό της χώρας, στην απειθαρχία και απροθυμία των Ελλήνων και στη κακή πολιτική που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος χωρίς τελειωμό, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και το φιλοσοφικό ερώτημα "αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό" να ψάχνει ακόμα απάντηση.
Από την άλλη όμως κι εμείς, δεν είμαστε αυτοί – οι απλοί πολίτες - που γεμίζουν τα "πολιτιστικά κέντρα" και αφήνουμε άδεια από κόσμο τις γκαλερί, τα μουσεία, τα θέατρα και τις μουσικές σκηνές; Πώς και γιατί περιμένουμε αυτοί που μας κυβερνούν να διαφέρουν σε μυαλό και νοοτροπία; Μήπως και αυτοί δεν είναι κομμάτι από εμάς; Σάμπως κι αυτοί δεν είναι ό,τι είμαστε κι εμείς; Γιατί ζητάμε περισσότερα από αυτούς και όχι από το βολεμένο εαυτούλη μας;
Εμείς δεν είμαστε αυτοί που κοιτάμε με κάθε τρόπο – συνήθως πλάγιο όπως γίνονται σ' αυτές τις δουλειές – με κάθε μέσο θεμιτό ή αθέμιτο να βολέψουμε τα παιδιά μας στο δημόσιο, είτε δήμος λέγεται αυτό είτε υπουργείο, χωρίς να έχουν τα κατάλληλα προσόντα – απλά μπάρμπα στην Κορώνη – έστω και με σύμβαση αν χρειαστεί βρε αδερφέ και μετά αν είμαστε με τους "νικητές" των εκλογών – αράζουμε και δράττουμε τους καρπούς των κόπων μας [ ξέρετε τώρα αφισοκολλήσεις για την παράταξη, ξεσκόνισμα στους υποψηφίους και άλλα τέτοια ]. Αν είμαστε όμως με τους "χαμένους" κατηγορούμε τους "νικητές" [που και αυτοί με τη σειρά τους πρέπει να ξεπληρώσουν το χρέος τους στο "λαό" που τους ψήφισε (για ποιο λόγο άραγε και με τι κίνητρα)] ότι έδιωξαν τα παιδιά μας για να βολέψουν τα δικά τους όπως ακριβώς θέλαμε να κάνουν και οι δικοί μας λίγα χρόνια πριν για να βολέψουν τα δικά μας παιδιά εξοστρακίζοντας τα παιδιά των αντιπάλων και πάει λέγοντας και αυτή η κατάσταση συνεχίζεται χρόνια τώρα, δεκαετίες ολόκληρες.
Και βγαίνουμε στους δρόμους και κάνουμε πορείες, διαδηλώσεις και απεργίες και διαμαρτυρόμαστε λες και θα ήμασταν μια ζωή με τους νικητές, λες και ο τροχός δε θα γύριζε ποτέ να βολέψει και τους άλλους μισούς που περίμεναν τόσα χρόνια υπομονετικά να έρθει η σειρά τους.
Λες και δεν είμαστε εμείς αυτοί που "εκβιάζουμε" πριν τις εκλογές τους "εκλεκτούς" μας υποψηφίους πως δε θα τους ψηφίσουμε αν δε βολέψουν τα παιδιά μας στο δημόσιο. Κι αν τύχει και τολμήσει κάποιος και μας αρνηθεί γινόμαστε θηρία ανήμερα και ο μέχρι χτες εκλεκτός μας γίνεται ανήθικος και άδικος μιας και θεωρούμε φυσικά ότι μας χρωστάει και χάρη που τον ψηφίζουμε και μάλιστα οικογενειακώς. Καλομάθαμε βλέπεις, βολευτήκαμε και αράξαμε και μας είναι δύσκολο να βγούμε από τη βολή μας ακόμα κι αν είναι για το καλό του τόπου μας, είτε αυτός είναι Δήμος είτε Πόλη είτε Χώρα ολάκερη…
Άφησα ίσως το σημαντικότερο για το τέλος…
…Δε μάθαμε ακόμα μετά από όλα αυτά τα χρόνια να νιώθουμε τύψεις για όσους είτε δεν ήθελαν είτε δεν μπορούσαν να βολευτούν αυτοί και τα παιδιά τους, γιατί δεν ήταν παιδιά κανενός ούτε τον μεν ούτε τον δε παρά μόνο παιδιά ενός κατώτερου Θεού, πάντα στην "απ' έξω", πάντα με τους λίγους και τους καλούς. Δε μάθαμε να ζητάμε συγνώμη για τη δειλία μας, από αυτούς που είχαν το κουράγιο και το θάρρος να μη φιλήσουν κατουρημένες ποδιές και να μην κάτσουν να φάνε εκεί που έφτυναν, δίπλα σ' αυτούς που σιχαίνονταν. Δε μάθαμε να παραδειγματιζόμαστε από αυτούς που δεν πουλήθηκαν για μια καλή θεσούλα – κατά προτίμηση σε γραφείο – στο δημόσιο. Για αυτό τα γραφεία του Δήμου και των υπουργείων είναι γεμάτα από ανθρώπους "άχρηστους" και περισσευούμενους που προσλήφθηκαν βασικά ως κηπουροί, καθαριστές ή τεχνίτες αλλά βολεύτηκαν χάρη στο βύσμα τους και κατέληξαν "γραμματείς και φαρισαίοι". Γιατί έτσι λειτουργεί η πλειοψηφία του κόσμου, με αυτή τη λογική.
Υπάρχουν όμως κάποιοι σε αυτόν τον έρημο τόπο που ξεχωρίζουν, που διαφέρουν και στους οποίους χρωστάμε πολλά κι ας τους έχουμε για κοροΐδα και βλάκες. Ας διαλέξουμε λοιπόν με ποιους θέλουμε να είμαστε. Ας διαλέξουμε πως θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε, τι θα πούμε τελικά στα παιδιά μας λίγο πριν το τέλος, γιατί καλό είναι να θυμόμαστε πως κανείς δε ζει για πάντα.
Τώρα βέβαια θα μου πουν κάποιοι από εσάς: "Μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου έχεις να νομίζεις ότι διαφέρεις από όλους εμάς!" Κάνεις λάθος φίλε αναγνώστη δε διαφέρω σε τίποτα από σένα κι αν τα γράφω όλα αυτά δεν τα γράφω "για να ξεχωρίσω αδερφέ μου από τον κόσμο" όπως έλεγε και ο Ξυλούρης σε ένα του τραγούδι "αλλά για να ενώσω τον κόσμο".
Και γράφω αυτά, που κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σου κρύψουν εντέχνως, για να γίνουν αρεστοί και να βγουν κερδισμένοι, μια και εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω, δεν ανήκω πολιτικά σε κανέναν χώρο και ούτε με νοιάζουν δόξες και τιμές. Έτσι μπορώ να τα πω κι ας εξοργίσω τους εφησυχασμένους ή τους κάθε είδους κομματικά ενταγμένους που η μόνη τους προσφορά στον τόπο είναι να κατηγορούν τους αντίπαλους – ούτως ή άλλως δε με ενδιαφέρουν αυτοί – αυτοί που μπορούν να κάνουν τη διαφορά με νοιάζουν.
Ο συντάκτης του blog.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου